Kağıdın ölümü ya da kendi içine bakmanın sızısı...

Şair dilde insan için ölmez bir sürekliliktir. Hayatın realitesi diğer yandan çokça karanlık ve umut kırıcıdır ve onca söylem içinde güç ve iktidar histerisi antropolojik bir yara olarak hep vardır. Gücün şamatası içinde kendisine paydaş edindiği kitle ise altının oyulduğunun ve geleceğinin çalındığının ayırdında değildir. Din ve milliyetçilik duygularının alabildiğine parlatıldığı dönemler insanın kendi yazgısını boş bir kütüğü oyar gibi oyduğu sonra da karşısına geçip ona taptığı dönemlerdir. İşte böyle hallerde has şairler her tür sonucu göze alarak değil onları hesaba katmadan şiirin hakkını vermeye girişirler. Şiir insanın adil süreklilik hakkıdır.

Kağıdın Ölümü, Şeref Bilsel’in dokuz yıl aradan sonra yayımladığı yeni şiir kitabı. İlk okumada uyanık bir duyarlıkla içinden geçtiğimiz ve içimize çöken öreklenmelere karşı duruyor şair. Ve ilk elden okuru ‘karşısına’ alıyor. Karşı kelimesi etkin bir kelimedir dilimizde. Edebiyat içi üleşimcilikleri de imler. Dilden ve şairin ahlakından başka dayanak bilmeyen tekillikle karşılık ummadan yol alır şair. En çok son kırk yıldır yazılmakta olan şiirde bir okur sorunu yaşadığımız ve okurunu değil asıl okur tarafından muğlak...