Kuşu kurtarırken giden kollar..

Ramazan Taşdemir.. Ağrı Diyadin'de.. Memleketinde son kez koyunları otlatmak için kırsala çıkmış. Ertesi sabah İstanbul'a hareket edecek.. Bakmış ki kuşun biri elektrik direğinin orda çırpınıyor. Kanadı tellere takılmış.. Tırmanmış direğe.. Kuşu kurtarmış ama kendi kaymış. İki eli, yüksek gerilim teline yapışmış. Nasıl yapışmaksa..
Köylüler gelip kurtarmış ve hastaneye götürmüşler.. Doktorlar çırpınmışlar, hiç değilse bir eli kurtarmak için.. 17 yaşında genci elsiz bırakmamak için ellerinden geleni yapmışlar.. Ama nasıl yanma ise.. Kemikler bile erimiş..
Ramazan'ı kurtarmak için ellerini kesmişler..
Fakir ailenin fakir çocuğu.. O ailenin belki tek umudu, şimdi kendisi umutsuz durumda..
Anne Taşdemir "Kuşun kanadını kurtarmak için kendi kollarını kaybetti, artık ben onun kolu kanadı olurum" demiş.. Olmasına olur da.. Anadolu ne analar gördü, görüyor.. Ama o 17 yaşındaki gencin yaşam umutları ne olacak?. Hayalleri?.. Özlemleri!.
Günümüz, teknolojide de, tıpta da büyük mesafeler kaydetti..
Elin yaptığı her işi yapan, robot takma eller var artık.. El, kol nakli de yapılabiliyor..
Ama ikisine de ulaşmak için "Servet" gerek..
Nerde Ağrılı çobanın ailesinde o para?.
Sosyal medya bu defa iyi iş için patlamış.. Yardım çağrıları yığınla.. Ama bu bireysel iş değil. Bir Sivil Toplum Kuruluşu el koymalı. İşin başına geçmeli ve bitirene dek de bırakmamalı..
Yoksa üç gün geçer, Ramazan'ı da unuturuz, ellerini de..
Benim önerim, işi nerdeyse "İnsan nesli yok olsun" a kadar getiren hayvansever(!) derneklerinin, bir kuşu kurtarmak için kollarını kaybeden Ramazan'a sahip çıkması..
Mesela Ömür Gedik'in Haçikosu'nun..