Küfürle abad olunmaz!

1982 yılıydı.
10 yaşındaydım.
Cuma geceleri tek kanal TRT’de Türk filmleri gösterilirdi.
Yatılı okulun kantininde yüzlerce arka­daşla birlikte o filmleri izlemekten büyük keyif alırdım.
Bir Cuma akşamı uykuya yenik düştüm ve filmi beklemeyip erkenden yatakhaneye gittim. Ruslardan kalma taş bir karargah binasında 54 kişilik bir koğuşun girişindeki alt ranzada uyuyordum.
Yoğun bir ışık ile uyandım. Gözüme fener tutulmuştu.
Gözümü açtığımda okulun müdür yardımcısı ile iki yanında iki jandarmayı gördüm.
Müdür yardımcısı galiz bir küfrü tekrarla­mamı istiyordu.
Yapamıyordum, çünkü daha önce hiç küfür etmemiştim.
10 dakika direndikten sonra, tokatla, silah zoruyla o küfrü tekrarladım.
Askerler birbirlerine bakıp “bu değil” anlamında başlarını salladılar.
Ertesi gün, eğitim şefine çağrıldığımda o sırada yatakhanede benimle birlikte 7 kişinin bulunduğunu, bir öğrencinin cam­dan yatakhanenin arkasında devriye gezen jandarmalara o küfrü ettiğini öğrendim.
Hayatımdaki ilk ve son küfrü dayak ve silah zoruyla etmiştim.
Konuyu, dedeme anlattım. En iyi arkada­şım oydu çünkü.
Ertesi gün büyük bir öfkeyle okula geldi.
Şaşı olduğu için kendisine “kor Ali Rıza” derlerdi ama bastonu ile müdür yardımcısı­nın üzerine yürürken, masmavi gözlerinde şimşekler çakıyordu.
Neden bu kadar öfkelendiğini biliyor­dum.
Kendi yaşayamadığı hayatı, benim yaşa­mamı, iyi bir öğrenci, iyi bir insan olmamı istiyordu ve dayak zoruyla da olsa etmek zorunda kaldığım o küfrü, inşa ettiği kalede açılmış ilk gedik olarak görüyordu. ★★★ Dedem, 1917’deki sosyalist devrimden bir kaç yıl sonra Anadolu’ya göç etmek zo­runda kalan Terekeme bir ailenin ferdiydi.
Gürcistan’daki Ahılkelek’e bağlı Ha­vet, Mıragol ve Gulelis isimli köylerden kaçanlarla birlikte, Kars’ın Susuz ilçesine yerleşmişti.
Okumaya fırsat bulamamıştı ama göç ettiği bu topraklara, önce yeni kurulan c...