“Yeni doğmuş bebek gibi
ağlayacaksın ama güleceksin, yürümeyi yeniden
öğreneceksin...”
Kemoterapi günlüğüme bugün de
devam ediyorum...
Hastane çıkışında dondurmacıya
gidiyorduk… Yanıyordum… Geceleri soğuk kavun yiyebiliyordum. Eve
gelen çiçekler beni mutlu ediyordu.
Namaz kılarak Rabbime daha yakın
olmak mutlu ediyordu. “Rabbim beni ve benim gibi tüm hastaları,
yüzü gönlü ak çıkarsın bu imtihandan” diye dua ediyordum. Yavaş
yavaş alışıyordum. Sanki “altın günü” yerine “kemoterapi günü...”
İkramlar da damardan verilen ilaçlardı. Krem renkli koltuklarda
oturanlar şen şakrak sohbetler ediyorlar, bizleri teselli etmeye
çalışıyorlardı. Kadın, erkek, genç, yaşlı hep bir
aradaydık…