“Kan hücreleri oluşması için
yapılan iğneler bile beni ayağa kaldırmıyordu,
yalnızdım”
Kemoterapi günlüğüme bugün de
devam ediyorum... Telefonda eşim ‘kendini nasıl hissediyorsun?”
diye sorunca gülerek “turp gibi” olduğumu söylüyordum. Bilmiyorum
ki ne olacak, bedenim nasıl bir tepki verecek?
Uzandığım yatağımda 4-5 saat
sonrasında mide bulantıları, hâlsizlik yüreğimin yangınına su bile
içememek… Zor geçen geceden sonra ertesi gece ve sonraki gecelerde
acillerde gözlerimi açmak... İşte o zaman yolun sonunun karanlık
acı dolu olacağını anlamıştım. Korkudan gerilmiş her şeye
sinirlenir olmuştum. Yeni kan hücreleri oluşması için yapılan
iğneler bile beni ayağa kaldırmıyordu. Yalnızdım, kimse yoktu
yanımda... Ağlıyordum, hıçkırıklarımı kimse duymuyordu. Çünkü ailem
haricinde kimseyle hastalığımı paylaşmamıştım. Bana acımalarını
istemiyordum. Günleri sayıyordum. Doktorum, kan değerlerim yüzünden
14 günde bir alacağım ilacı 21 güne çıkarmıştı. Yeni kan
ünitelerinin biri gidiyor biri geliyordu. Ne kadar soğuktu,
üşüyordum… Saçlarımın ne...