Can kardeşim Selçuk Ülger, Sefil Selimî’nin “Çul yanmasın” diye
kendisini ateşe attığı o olağanüstü şiirini yollamış.
Çulu kurtarmak için insanın kendisini yakması akıl dışı bir
fedakârlık! Ama o çul belki bir yoksula yorgan edilecekse, durum
değişiyor.
Yol erenlerinin kendisini topluma vermişliği işte bu kadar güzel
anlatılır:
Dost zülfün boynumda urgan ederler
El vurur sinemi al kan ederler
Belki bir yoksula yorgan ederler
Çul yanmasın Sefil Selimî yansın
Sefil Selimî’nin bu şiirini ilk kez Nejat Birdoğan ağabeyimizden
dinlemiştim. Toplantılarımızda yana yana okurdu ve hepimiz yana
yana dinlerdik.
Nejat Ağabey, Çul Yanmasın şiirini bana kendi eliyle yazarak
vermişti. Şiir, yedi dörtlüktü. Selçuk Ülger ise, internetten
bulmuş, 10 dörtlükten oluşuyor. Üç dörtlük fazlası var. Ancak
Selçuk arkadaşımın bulduğu şiirde, Sefil Selimî’nin “çul yanmasın”
diye kendisini yaktığı o dörtlük farklı:
Halıya kilime nakış vurulur
Dokuyanlar emek verir yorulur
Gün gelir ki yar altına serilir
Çul yanmasın Sefil Selimi yansın
Sefil Selimî’yi 30 Aralık 2003 günü yitirdik. Şimdi ona soramayız
ki, “yar altına serilecek” çul için mi yaktı kendisini, yoksa
“yoksula yorgan olacak” çul için mi?
ÇUL YANMASIN NEJAT BİRDOĞAN YANSIN
Nejat Birdoğan Ağabeyin, bütün ozanlar gibi Sefil Selimî ile de
güzel dostluğu vardı. “Çul yanmasın” şiirinin birkaç dizesine
dokunduğunu söylemişti. Yoksa “Yoksula yorgan olacak çul yanmasın”
diye kendisini yakan, Birdoğan Ağabey miydi?
Ş...