Utanç
Utanç’taki hikâyeler bizi yanlışlıkla işlenmiş cinayetler, türlü meşrepten ölüler, yaşarmış gibi yapan diriler, yaşayıp yaşamadığı belli olmayan insanlar ve gündelik hayatta içinde gezinenin bile bilincine varamadığı dehlizlerle karşılaştırıyor.
Geriye dönüp baktığında güzel oldu diyor hikâyeci Cemal Şakar. Hikâyenin yoluna çıktığını fark etmeden sebepsizce okumaya ve yazmaya başlayan biri olarak, dönüp arkasına baktığında şükretmeyi, mutmain olmayı biliyor.
Neden yazıyorsun sorusuna en yalın cevabı vermiş. Duran Boz’un “Yazma Hikâyeleri” derlemesine yolladığı yazıda afili bir söz etmemiş, sebepsizce yazdığını söylüyor çünkü “sebepsiz sevgi aşkların en güzeli.” 2017’deki derlemede oniki hikaye kitabı olmasını istediğini söyleyen yazarın 2020 kasımında onikinci kitabının yayınlanması ne güzel bir nasip.
“Utanç” son zamanlarda yerli ya da yabancı okuduğum en iyi hikâyeler arasında. Şakar’ın ilk kez bir hikâye kitabına önsöz yazması, kitaptan çok, yazma macerasıyla ilgili geldiği noktada hissiyatını okurla paylaşması hoş bir sürpriz. Belki bir dönüm noktasına ve yazmada varılacak başka vadilere işaret ediyor.
