Aşk var mı?

Benimle yaşlanmak ister misin diye bir replik vardır. Evet der insanlar evliliğin ilk vaatleri verilirken, ne olduğunu tam da bilmeden. Amour (2013) filminde Michael Haneke bizi baharla başlayan birlikteliğin hiç gelmez sanılan kışına götürmüş. Açılış sahnesinde emekli olmuş müzik öğretmeni bir çifti konser salonunda öğrencilerinin piyano resitalini izlerken görüyoruz. Bütünüyle ev içinde geçen filmin dışarıda geçen biricik sahnesi bundan ibaret. Eve geldiklerinde kapının zorlanmış olduğunu fark etmeleri asude günlerin sona ereceğinin ve artık tekinsiz huzursuz emniyetsiz ürkütücü günlerin onları beklediğinin işareti. Seksenli yaşlarındaki Anne’in hızla ilerleyen bir süreçle felç olması, yaşamı aşkla paylaşmış olan çiftin hayatını hiç umulmadık biçimde kesintiye uğratıyor, hızla acı verici bir eşiğe geliyorlar. Haneke’nin aşkı tanımlama ve görsel dile aktarma biçimi dikkat çekici. Anne ve Georges’in bu yaşa kadar hiç yalpalamadan süren aşklarının sırrı, aralarındaki nezaketi, korunaklı mesafeyi hiç ihlal etmemeleri, karşılıklı duyguların evi mesken tutması, herkesin kapının ardında kaldığı mahrem bir yaşam inşa edilmesi. Birlikte kitap gazete okuyup yorumları paylaşmak, yemekte uzun uzun sohbet edebilmek, birbirlerine çocukluk hatıralarını anlatmayı sürdürmek, üşüyenin üzerini örtmek aşkın canlı göstergeleri olarak ortaya konmuş.