Aytekin Yılmaz, bir cesaret portresi…

Fikir işçisi olmak, yazmak bu ülkede başlı başına bir sorun. Kaleminiz ne kadar kuvvetli, zihniniz ne denli keskin ve berrak olursa olsun az ya da çok bir mahallenin baskısı altındasınızdır. Bu baskıdan sıyrılmaya kalktığınızda da çok hızlı bir şekilde dışlanabilir ve yalnızlığa mahkum edilebilirsiniz.

Geçmişin en münzevi yazarlarından birisi Cemil Meriç idi, keza İdris Küçükömer de öyle. Bugün arkasından büyük övgüler dizilen rahmetli Akif Emre son dönemlerinde adeta kendi mahallesince tecrit edilmişti.

Yalnızlık ve terk edilmek-sanırım göçebelikten kalma- toplumumuzun iliklerine kadar işlemiş bir korku. Bu nedenle şehirlerimizin her yanı X, Y, Z il-ilçe-köy vs. yardımlaşma ve dayanışma dernekleri, lokalleri ile dolu. Çünkü, hala ergenliği atlatamamış bir toplum olarak hep bir koruyucu, kollayıcı arayışı içindeyiz.

Birey olamamanın derin sancıları… Birey olamamamız yetmezmiş gibi inanılmaz derecede de bencil ve her ne pahasına olursa olsun kazanmayı marifet sayan bir toplumuz. Paylaşma kültürümüz de bu nedenle kendi mahallemizin sınırlarını çok zor aşıyor.

Yazın alanı da ülkemizdeki pek çok alan gibi birilerince parsellenmiş durumda. Dışarıdan bu...