Kardeşlerim bu yazıyı da namluya sürün

Selahattin Yusuf kardeşimiz geçen gün “Salih Tuna da böyle bir şeylerden bahsediyordu işte…” dedi tweet marifetiyle.
“Böyle bir şeylerden” için misal olarak da o fotoğrafı paylaştı.
O fotoğraf…
Suriye'nin Halep kentindeki hava bombardımanında ailesini kaybeden 5 yaşındaki Ümran Dakneş'in ambulans koltuğundaki fotoğrafıydı.
Enkaz altından kurtarılan Ümran'ın gözlerinin altında kandan coğrafyalar oluşmuştu.
Hiç ağlamamış, hiç panik yapmamış, hiç konuşmamıştı.
Bir ara eliyle yüzündeki kanları tutmuş; elindeki kanı görmüş ama zerre iplememişti.
Zalimlerin yüzüne sıvatır gibi kana bulanan elini ambulansın turuncu koltuğuna silmişti sadece.
Ve sonra, bir fotoğraf gibi hiç kıpırdamadan bakmaya koyulmuştu…
Dünyanın tüm bakışlarından daha yoğun ve kesintisiz bir bakıştı bu!
Sanki…
Kabil'in Habil'i katlettiğinden beri insanların yaptıkları tüm kötülükleri görmüş geçirmiş gibiydi.
Sanki hepinizi gördüm, der gibiydi.
Müthişti.
Zaten söz konusu anın ifadesi mesabesindeki o fotoğraf da tüm dünyayı sarstı. CNN INT. spikeri bile gözyaşlarını tutamadı.
Suriye'deki zulmü tek kareyle tüm dünyaya anlatan bu fotoğraf gibi 15 Temmuz'u da tüm dünyaya anlatmamız lazım.