Bir savaşçıyı uğurlarken

Bu Perşembe bir savaşçıyı uğurladım. Utanarak gördüklerimden, utanarak uğurladığım savaşçıdan, utanarak savaşçı geçmişimden ve uğrunda savaştığım her şeyden…
Uğrunda savaştıkları toprağa düşen 13 savaşçıdan biri, Tümg. Aydoğan Aydın gidiyordu o gün. Ankara’da daima Kocatepe Camiinde yapılan bu uğurlama şehre oldukça uzakta Diyanet İşleri Başkanlığı’nın yanındaki A. Hamdi Akseki Camiinde yapılıyordu bu kez. Çok fazla insan toplanmasın diye belki de… Sadece askerler ve az sayıda sivil camiinin avlusunu bile doldurmaya yetmemişti.

O gün, o camide başka bir savaş vardı ama… Siyasetçilerin yer kapma savaşı. Grup toplantılarında en önde oturup liderin gözlerine bakarak alkışlamak için danışmanlarını yer kapmaya gönderen kafalar yine en önde olmak için çabalıyordu, kameralar vardı ne de olsa… Bariyerlerin arkasındaki polislere kimlik göstererek oradan geçip en önde yer tutmaya çalışıyorlardı. O savaşçının postallarının altında ezilen dağların fotoğrafını bile görmemiş adamcıklar, savaşın en ön safındaki adamı gönderirken, emniyetli cami avlusunda en önde olmak için savaşıyorlardı. Birer birer suratlarına baktım, gerçek suratlarını o yapmacık üzüntü mimiğiyle kaplamışlardı birkaç saatliğine.
Ben, en arkalarda, gerçek savaşçıların arasındaydım. Sağ yanımda bütün hayatını savaşarak geçirdiği yetmemiş gibi yıllarca hapiste yatan biri, biraz arkamda biri daha üsteğmen, diğeri teğmen iken Cudi’nin medetsiz kayalıklarında barut kokulu ekmeğimi paylaştığım iki general, az ileride mermi yarasını yüzünde taşıyan bir astsubay…
Hiç biri o gün en önde olmayı umursamayan, sonsuzluğa uğurladıkları savaşçı ile yeterince en ön safta olmuş adamlar… Yüreklerinde taşıdıkları acıyı, kameralara gösterme ihtiyacı duymayan adamlar… Sırasında sessizce fedayı can etmesini bilen adamlar.
Bu Perşembe, adamlar ve adamcıklarla birlikte bir savaşçıyı uğurladık, Ankara’nın ıssız bir camisinde.