İçimizden biri üzgünse hepimiz üzülürüz

Sandık sonuçları, her seçimde çuvallayan ciddiyetsiz şirketlerin yaptıklarını saymazsak seçim öncesi anketlerin ortalamasıyla birebir uyumlu çıktı.
Biz gazeteciler de okurumuza, seyircilerimize bu ortalamalar ve geçmiş deneyimler çerçevesinde her zaman olduğu gibi "durumun resmini" aktardık. Analizlerimiz kehanet değil, bilimsel yöntemlerin ışığında sosyolojik bir okumaydı.
Yani 24 Haziran gecesi ortaya çıkan tabloda şaşırtıcı bir durum yok.
Ancak memlekette bir kısım seçmen fena halde sükûtu hayale uğramış durumda. En yakın rakibine 10 milyon oydan fazla fark atan Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın bu seçimi de kazanmış olmasını büyük bir sürpriz gibi algıladıklarını ifade ediyorlar.
Uyku ilaçlarını ikiye katlayanı mı ararsınız, depresyona girenleri mi...
Bunları kafa bulmak için söylemiyorum, söylemem de...
Zira dışarıdan bakınca gayet normal görünen bu insanlar bizim bir arada yaşadığımız kardeşlerimiz, komşumuz, arkadaşımız, akrabamız...
Onlar kendini kötü hissederken bizim iyi olmamız mümkün mü?
Peki, ne yapabiliriz?
Analizleri tutana, sandıkta kazanan tarafta olana düşen, ağırbaşlı, vakur bir tutum takınmak. Ama elbette işin büyüğü yine yüksek doz endişeye maruz kalıp travma yaşayanlara düşüyor.
Umarım bundan sonra ekranlardan, gazete köşelerinden kendilerine yalan söyleyen, anketleri gizleyen, gerçeği eğip büken yandaş medyalarını sorgulamaya başlarlar...
Var olanı, somut durumu aktaran, yani hoşlarına gitmeyeni de söyleyen gazetecilerin değil... Bireysel bekaları ve pozisyonları için muhalif seçmeni yersiz beklentilere sokanların asıl yandaş olduğunu anlarlar.
Biraz soğukkanlı olurlarsa aslında işleri zor da değil...