Vah ki vah…

Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan'ın Trabzon'daki konuşması sırasında kürsüye çıkarılan 10 yaşındaki çocuğun ağzından CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu’na “O adam hain, hain…” sözleriyle hakaret ettirilmesini duyunca içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim.

Bu nasıl acımasız bir dünyadır Allah aşkına… O daha bir çocuk hiç mi içiniz sızlamaz, sizin hiç çocuklarınız yok mu? Kendi evlatlarınız babası, dedesi yaşındaki insanlara küfrettiğinde, ‘ne güzel küfrettin’ diye gülücüklerle mi ödüllendirirsiniz…

Bu çocuklar size ne kötülük yaptı ki onların o masum ve taptaze gülüşlerini bile siyasi bir malzeme olarak kullanmaktan çekinmiyorsunuz.

Oysa bütün çocuklar savaşsız, kavgasız küfürsüz bir dünya ister. Ağaç ve yeşilliklerle dolu, iyi oyuncakların canlanabildiği, fırsat eşitsizliğinin olmadığı, iyi eğitim alabildiği okullar ve de güzel bir gelecek ister…

Yıllar önce 2009 yılında Türkiye Eğitim Gönüllüleri Vakfı, yurdun dört bir yanındaki öğrencilere mümkün olsa hayatlarında neleri değiştirmek isteyeceklerini sormuştu. Çocuklardan gelen mektuplardan birinde 13 yaşındaki bir çocuğun şu cümleleri tekrar hatırlatmak isterim: “Ben dünyayı değiştirmek isterdim, yepyeni güzel temiz bir dünya isterdim. İnsanların iyi olmasını ve çocukların ağlamamasını isterdim. Kötülerin ölmesini iyilerin kalmasını isterdim. Benim dünyamın yaşlı değil, genç olmasını isterdim.

Benim şehrimin temiz ve saf olmasını, evlerin apartman değil müstakil olmasını ve rengârenk olmasını isterdim. Kötü alışkanlıklar yok olsun isterdim. Arabaların havada uçuşmasını isterdim. Şehrimizde çöpler olmasın yok olsun isterdim.“

Bugün geldiğimiz noktada çocukların siyasetin bir malzemesi haline dönüştürülmesi ne büyük bir talihsizlik… Keşke siyaset bu kadar acımasız olmasa, keşke çocukların o güzel hayallerine kıyılmasa… Nazım Hikmet’in dizeleriyle söylemek gerekirse:

/Koşuyor altı yaşında bir oğlan,

uçurtması geçiyor ağaçlardan,

sizde böyle koşmuştunuz bir zaman.

Çocuklara kıymayın efendiler,

bulutlar adam öldürmesin./