Gazze’yi unuttuk, pavyon konuşuyoruz

İnsanlığa dair umudumu koruyorum. Bu, biraz devrimci saflık ile, biraz da iman ile ilişkili bir şey. Devrimcinin gıdası umududur. Müslümanlara ise zaten ümitvar olmaları emredilmiş (Zümer, Yusuf , Hicr ve Rûm Sûreleri). Şayet kendinize bu kimliklerin ikisini birden yakıştırıyorsanız kaçış yok, her zaman ve her koşulda ümitvar olmanız gerekiyor.
Bu, sanıldığı kadar kolay bir iş değil. Çünkü zaten umuda olan ihtiyacımızın sebebi zor şeyler istememiz. Adalet ve eşitlik isteyen bir insan, şu dünyanın haline bakınca ne hisseder dersiniz? Her yerde açlık, kıtlık, gelir adaletsizliği… Her yerde insan onuruna yapılan saldırılar… Haklıların değil güçlülerin galebe çaldığı bir dünya… Tüm bunlar yetmezmiş gibi bir de gözlerimizin önünde gerçekleşen Gazze soykırımı. Ölü çocuk bedenleri ile uyuyup yine onlarla uyanıyoruz. Artık rüyalarımızda da bu barbarca faciadan başka bir şey yok.
Bütün bunların arasında ümidi nasıl yeşerteceğiz biliyor musunuz? Hakk’a inanan, doğrunun ipini bırakmayan bir avuç insan bile olsa birbirimize bakarak, birbirimizi örnek alarak, birbirimize sahip çıkarak, birbirimize cesaret vererek… Bunun başka bir yolu yok.
Zalimler omuz omuza vermiş ortak hareket ediyorlar. Onların silahları, borsaları, faiz sitemleri, propaganda araçları var ve hepsi en gelişmiş sistemlerle birbirine bağlı. Ama dünyanın tüm coğrafyalarında direnenlerin kalpleri arasında da bir bağ var. Bu öyle sarsılmaz, öyle güçlü bir bağ ki onu hiçbir bomba, hiçbir füze koparamaz. Çünkü bu bağın mayası adalet ve özgürlük aşkı ile karılmış. Doğrusunu isterseniz, elimizdeki en güçlü varlığımız da bu bağdan başka bir şey değil.

UMUDUN MEYVESİ Direnenler, mücadelelerinin ilk meyvesini Lahey’de aldı. Güney Afrika, insanlık davasının bayrağını Milletlerarası Adalet Divanı’na taşıdı ve ilk karar ile beraber soykırımcı faşist İsrail’in suçları sabit bulundu. Bu kararı sakın ha küçümsemeyin. Çünkü dünyanın...