Tarihimize de ihanet ettik!

Önceki yazımızda ‘yığın mimarimiz(!)’le şehirlerimize, insanımıza ve yarınlarımıza ihanet ettiğimizi yazmıştık. Belli ki burada bir ihanetimizi yazmayı ihmal etmişiz, o da tarihimize olan ihanetimizdir.
Dünü olmayanların yarınlarının olamayacağı açıktır.

Başta İstanbul olmak üzere pek çok şehrimiz çeşitli medeniyetlere ev sahipliği yapmış tarihi kentlerdir. Diğer bir ifadeyle, bu denli kadim şehirlerimizin tanığı tarihtir.
Sözde şehirleşme ve yine sözde modernleşme adına ilk yaptığımız iş, tarihi eserlerimizi yıkarak, yakarak, en hafifinden ölüme terk ederek, tarihin tanıklığını somuttan soyuta indirgedik.
Artık o eserlerin yerinde yeller esiyor ve yalnızca resim ya da yazıyla kitaplarda, ‘gizli’ tanıklık yapabiliyorlar!

Zamanımız düşünürünün yerinde bir tespiti var: “... Süleymaniye’nin ihtişamı karşısında inşa ettiğimiz gecekondu ile dilimizi çıkarıp tarihle ve o görkemlilikle alay etmek(!) mevkiindeydik.”
Şimdilerde ise, gecekonduyu yıkıp, onun yerine Süleymaniye’nin minaresine tepeden bakan, bir demir veya beton yığınıyla ‘tepegöz’ binalar diker olduk. 
Zihniyete bakın ki yol açmak veya mevcut yolu genişletmek için tarihi binalara, eserlere kıyıldı. 

Dünya üzerinde tarihi eserlerini yok etmek için kanun çıkaran ve uygulayan bizden başka bir millet yoktur ve olamaz! Zira bu, ancak vahşet içeren vahşi bir düşmanlıkla yapılır; o da yalnızca bizde var.
Her medeniyetin kendine özgü mimari çizgileri vardır; yaptıkları eserlere bakılınca, o adlarla anılırlar. Örneğin; bu Selçuklu, bu Osmanlı, bu Babür, bu Barok, bu Rokoko, vb. mimarisi gibi çeşitli ve belirgin özellikler yansıtırlar.