Mazlumların sığınağı

Türkiye, işgal ettiği coğrafya ve tevarüs ettiği tarih itibariyle güçlü olmak zorunda. Aksi hâlde; ya dik durup bir kaşık suda boğulacak, ya da eğilip bükülüp onun bunun güdümünde sürünecek!

Ta imparatorluk dönemimizden beri; oynanmakta olan oyunlar hep aynı gayeye matuf. Türkiye, ne vakit şahsiyetini müdrik olarak, millî politikalar güder ve istikametini kendi çıkarları doğrultusunda belirlerse; derhal hedefe konulup; batarya ile ateşe tabi tutulur.

Dün, imparatorluk devrinde Sultan Abdülhamit Han’a aynısını yaptılar. O zamanki ecnebi gazeteler de tıpkı bugünküler gibi; Tayyip Erdoğan hakkında yazdıklarını yazıyordu. Sultan kızıldı, despottu ve en çirkin ve çekilmez Türk’tü! O zaman da içimizdeki gazeteler (ruhlarını satmış), dışarıdaki gazetelerle el ele vererek Sultan’a ateş püskürüyordu.

İçimizdeki gafil ve bir kısım hain sözüm ona aydınlar da, aynı koroya eşlik ediyorlardı.
Demokrasi dönemimizde de oyun değişmedi; CHP’den ayrılan ve millete dönük politika üreten Adnan Menderes için de aynı koro, şeamet tellallığı yaptı. Bu zihniyete göre; millete hizmet eden, milletin kalkınmasını temin eden kişi veya kişiler ülkeyi bölüp uçurumun eşiğine getirmektedirler! Bir bakıma doğru söylüyorlardı; zira, ülkenin tüm kaynakları bölünmeden bir bütün olarak kendilerine (bir avuç seçkinci zümreye) akıyordu. Menderes ve daha sonra da Turgut Özal; bu kaynaklarda milletin de hakkı var diyerek; pastayı böldüler ve millete dağıttılar.