Devletin başına Devlet geldi

Devlet Bahçeli, hayatının sonbaharında yüzde 50’lik bir sosyolojiye hükmetmenin mutluluğunu yaşıyor olmalı ki, hafta başında büyük özgüvenle Adalet ve Kalkınma Partisi ile seçim koalisyonunu açıkladı. Bundan sonrası teferruat. İki parti arasındaki Haziran 2015’ten beri süregelen zımni ittifak, artık kurumsallaşmış bir otoriterlik olarak karşımızda.
İslamcıların demokrasiyle imtihanı çoktan fiyaskoyla bitmiş olduğu için, bu durum şaşırtıcı değil.
MHP’ye “AKP’nin payandası oldu” diyenler bana göre yanılıyor. Tam tersi söz konusu. İktidar partisi, çıkış ve yükseliş dönemlerindeki tüm söylemini ve vaatlerini reddederek, öz kadrolarını, hatta kurucularını da tasfiye ederek, bambaşka bir yere savruldu. Bakın medyada hükümet adına kimler öne atılıyor, kimler konuşuyor? Bırakın AKP’nin kurucularını, “İslamcı” diyebileceğiniz kaç kişi var iktidar sözcüleri arasında?
Dedim ya, MHP’yle ilgili “Kendini AKP içinde eritti” ya da “Baraj altında kalmamak için koalisyon yapıyor” yorumlarına katılmıyorum. Devlet Bahçeli’nin hiçbir zaman oy derdi olmadı. O bir misyon adamı. MHP lideri kendi dünya görüşü doğrultusunda, çözüm sürecini bitirdi, milliyetçiliği yeniden devletin tek felsefesi yaptı, AB sürecini fiiliyatta sonlandırdı, yargı ve bürokratik atamalara el attı.
Ez cümle, AKP’yi kendi çizgisine getirdi.
Haliyle Devlet Bey mutsuzlar ülkesi Türkiye’nin en mutlu insanlarından biri olmalı an itibarıyla...
Bu gidişattan hoşnutsuz olanların başında muhalefet ve her türlü demokrat var. Kuşkusuz ki MHP liderinin “Hayır bloku” dediği ancak hiçbir şekilde uyum ve koordinasyon içinde olmayan memleketin “öteki yarısı”, 2018 yılı Türkiye’sinin vasat ve kurumsallaşmış bir otoriterlik sistemiyle yönetilme...