“Yahu hiç mi oruç tutmadın be adam? Bugün de böyle olsun, ne yapalım yani!..” Gençliğimde yaşadığım ve unutamadığım bir hatıramı sizinle paylaşmak istiyorum... Yıllar önceydi… Bir kahvehanede babamla birlikte işçi olarak çalışıyoruz... Gündüz akşama kadar babam, akşamdan gece yarısına kadar da ben çalıştırıyorum kahveyi... Ama babamın sabahtan akşama dek ayakta koşuşturmasına gönlüm razı olmuyor... Ne yapıyorum, daha ikindi olmadan gidip babamdan devralıyorum işi... Yine bir pazar günüydü... Sabah iştahım mı yoktu, neydi bilemiyorum ama kahvaltı dahi yapmadan kahveye gittim... Yine babamdan işi devralacaktım... Erkenden geldiğimi gören babam hem şaşırdı hem sevindi; -Oğlum biraz dinlenseydin? -Senin yaşına gelene kadar daha çok dinlenirim baba... Sen git istirahat et, ben iyiyim... Babamı gönderdim ama o gün öğlen müşterinin birden artacağını hiç hesap edemedim... Telaşeden öğle yemeğini de yemedim... İkindiye doğru karnımın iyiden iyiye guruldadığını hissediyordum ama “ha şimdi ha şimdi” diye diye akşamı buldum... Eh, müşteri de tenhalaşmaya başlamıştı... “Şuradan gideyim de yandaki lokantada bir çorba içeyim” diye dışarı çıktığımda ne göreyim, lokanta da kapanmış... Hayret, bu saatte lokanta mı kapatılır? Ama adamın yemeği bitmiş ise, ya da acil bir işi çıktıysa beni mi bekleyecek? Fırınlarda zaten ekmek kalmamış... Dedim ki kendi kendime: “Yahu hiç mi oruç tutmadın be adam? Bugün de böyle olsun, ne...