Daha önce hiç yalan söylemediğim için ailem bu yalanımı sorgulamadı… “Peki” dediler...
On dokuz yaşında üniversite öğrencisi olarak ilçemizden büyük şehre otobüsle giderken yanımdaki koltuğa oturan genç ile yaşadığım ibretlik hatırayı anlatmaya bugün de devam ediyorum...
“Otobüste tanıştığım ve kendisini bana sevdirmeyi başaran genç, kendisiyle bir hafta falan görüştükten sonra amacının ciddi olduğunu ve benimle evlenmek istediğini söyledi…
Bu teklif karşısında hem şaşırdım hem de böyle beni etkileyen birisiyle evleneceğimi düşünerek sevindim…
Hemen dinî bir nikâh kıyalım dedi ama o anda bizim nikâhımızı bu şekilde kıyacak bir kimse bulamadık.
Evlilik teklifinin de bir kurgu olduğunu nereden bileyim!.. Bu arada o etkileyici ve karşı konulamaz konuşmalarıyla yeni bir teklifte bulundu… Kendisi bir iş görüşmesi yapmak için Antalya’ya gidecekmiş. Kendisine benim de refakat (arkadaşlık) etmemi istedi…
Ben dedim ki:
“Yurtta kalıyorum. Ailem ile de her akşam iletişim hâlindeyim. Antalya’ya gittiğimi söylersem bana izin vermezler.”
Bana verdiği telkin şuydu:
“Bir iki günlüğüne yalan söylemek çok mu zor? Aşk olsun… Yalan söyle… ‘Bir arkadaşımda kalıyorum’ dersin olur biter.”
Daha önce hiç yalan söylemediğim için ailem bu yalanımı sorgulamadı bile… Bu yalana “peki” dediler…
Aynı günün akşamı bindiğimiz otobüsle giderken, hiçbir yerleşim yerinin olmadığı ıssız bir yolda ilerlerken kurduğu cümle “evliyim” oldu… Tepkimi gördükten sonra durumu toparlamaya çalışsa da ben duyacağımı duydum. Ancak otobüstesin ve inmenin çok daha tehlikeli olduğu bir bölgedesin. İnsem daha kötü, nereye sığınacağım, kime ne diyeceğim?
Mecburen onunla yola devam ettim.
Yaklaşık bir hafta Antalya’da kaldık. Bu süre içinde ailemin yarıyıl tatiline yetecek kadar verdiği paraları yedik… Bu sürede ailem ile hiç konuşmadım. Konuşacak bir şey mi kalmıştı?