Adalet Başmüfettişi iken yaptığım
denetimle ilgili hatıramı anlatmaya bugün de devam
ediyorum...
Yüzüne baktım gözlerinden iki
damla yaş yanaklarından yuvarlanarak masasının üzerine düştü…
Başkâtip huzurumda ağlamamak için kendini tutmaya çalışsa da
gözlerine söz geçirememişti.
“Hadi yavrularım siz eve dönün.
Akşama hediyeli geleceğim, bekleyin beni" dedi.
Küçük kız, "pasta da al baba olur
mu?” dedi. “Tamam yavrum” dedi, yutkunarak. Çocuklar, çıktılar.
Yüzüne baktım ağlamamak için kendini zor tutuyordu. Sonra uykudan
uyanır gibi bakışlarını ağır ağır bana çevirerek dedi ki: "Özür
dilerim müfettiş bey. Yavrum lösemi hastasıdır. Onun durumu
üzerimde öyle bir şok etkisi yaptı ki yaptığınız soruşturma sonucu
alacağım cezanın ağırlığını bile algılayamıyorum
Efendim...”