Galip gelmek yetmez, galibiyeti taşıyabilmek gerekir. Aynısı mağlubiyet için de geçerlidir. Galiplerden ağırbaşlı davranmaları, yendikleri rakiplerine karşı nezaketi elden bırakmamaları beklenir. Mağluplardan beklenen ise yenilgiyi kabullenmeleri, sonucu olgunlukla karşılamalarıdır.
Art arda 17 seçimden galip çıkmış bir lider olarak Erdoğan’ın galibiyeti yönetmeyi çok iyi öğrendiği anlaşılıyor. Göreve başlama töreninde yaptığı konuşma da bunu gösteriyor. Erdoğan, tüm seçmenlere duyduğu saygıyı bir kez daha ifade ediyor, muhalefeti gelecek dönemi beraberce inşa etmeye davet ediyor.
Kemal Kılıçdaroğlu da yenilgiler konusunda hayli deneyimli bir isim. Üst üste 12 seçimden mağlup çıkmış bir lider olarak onun da yenilgiyi hazmetmeyi öğrenmiş olmasını beklerdik. Ancak son bir hafta yaşananlar, Kemal Bey’in bu konuda bir arpa boyu yol almadığını gösteriyor.
Kılıçdaroğlu ve yakın çevresi, yenilginin sorumluluğunu üstlenmekten kaçınıyor. Farklı mazeretlere sığınarak günü kurtarmaya çalışıyor. “Değişim şart” laflarının, aslında hiçbir şeyi değiştirmemek için kopardıkları bir gürültü olduğu anlaşılıyor.
Sanki yenilen kendileri değilmiş gibi takındıkları şımarık tavır ise üstüne tüy dikiyor. Kılıçdaroğlu, TBMM töreninde halkın seçilmiş Cumhurbaşkanına saygısızlık ediyor. Titrek bir tavırla oturduğu koltuğa yapışıp kalması, demokrasi tarihimizin en zavallı görüntülerinden biri olarak kayda geçiyor.
Yardımcısı ise CHP seçmenine hakaret ediyor. Kılıçdaroğlu’nun istifasını isteyenlerini ajanlıkla, trollükle suçluyor.