Benim büyüdüğüm topraklarda tek şeker, içtiğimiz çay bitene dek ağzımızda beklettiğimiz “kıtlama şeker”di. Bu şekilde içilen çaya da “kıtlama çay” derdik.
Kıtlama şeker bakkalda beyaz çuvallarda satılırdı. “Bir kilo şeker ver” dediğinizde, metal bir kürek o çuvala daldırılır, şeker açık kahverengi bir kese kağıdına konulurdu.
Evde ikinci aşamaya geçilirdi. Tertemiz bir bez açılır, kese kağıdındaki irice şekerler küçük bir kerpeten ya da keserle küçük parçalara bölünürdü.
Sadece maddi olarak değil, manevi olarak da o kadar değerliydi ki cenaze evine...