İçinden geçtiğim köylerdeki titrek ışıklı tek gözlü damlarda
yaşayan insanları merak ederim.
Otobüs camında beliren ve sık sık değişen manzarayı, bir sergideki
manzara resimlerini izler gibi izlerim.
Yüzüm gittiğim yöne dönükse yarını, geldiğim yere dönükse dünü
düşünürüm nedense.
Geçen hafta Kars’a, bu hafta da Ege’ye doğru uzun yolculuklar
yaptım. Anadolu’nun alına yeşiline, insanına, mavi göğüne doydum.
Bütün olumsuzluklardan uzaklaşıp kendimi mutlu hissettim.
İnsanların bazen 30 saati bulan Doğu Ekspresi yolculuğuna neden
akın ettiğini bir kez daha anladım.
Cennet gibi bir yurdumuz var.
★★★
Peki bu cennet yurda yeterince sahip çıkıyor muyuz?
Elbette hayır!
Betona ve ranta açıyoruz durmadan.
Korumak yerine hızla tüketiyoruz.