‘Solgun bir gül oluyor dokununca’

Uzun zamandır Behçet Necatigil’in şiirleri masamda duruyor. Okuyorum, dönüp yine okuyorum. Sessiz, kendi halinde bir eski İstanbul hayatı. Sanki birkaç gündür o eski İstanbul’da dolaşıyorum. Bugünün gürültülerine bakınca ne kadar sakin. Bugünün sanallıklarına göre ne kadar gerçek. Mesela Barbaros Meydanı. “O dediğim yere yaz mevsiminde/Geceleri sık sık giderdim/Elektrik direkleri dibinde/Toplananlar yok şimdi/Toz toprak içinde/Güreş eden çocuklar/Top oynayanlar yok şimdi/Kol kola gezinen genç kızlar/Peşlerinde dolananlar yok şimdi” Bazen derinleşiyor. İşte pencerede durup duran bir kız. “Dönmüş evdekilere sırtını/Omuzlarında bir yük gibi/Dünyanın yalnızlığı” Ya da Elif.