Sen en güzel anlarımın katilisin

Bizde 'vakit öldürmek' diye bir deyim var. Sanırım sadece bizim dilimize özgü bir anlatım. Ne acıdır ki, 'vakit geçirmek' ile eş anlamlı kullanıyoruz bu deyimi. Peki vaktimiz, öldürecek kadar ucuz mu? Bana göre bir ülkede insana verilen değer ne kadar ucuzsa, insanın ömrü de o kadar ucuzlar. Elimizle öldürdüğümüz ya da başkaları tarafından fütursuzca çalınan vaktimizin peşine düşmedikçe de, o ömürler ucuzlamaya devam eder.
Peki birer Türk vatandaşı olarak hayatımızdan en çok zaman çalan, en azılı ömür hırsızını teşhis ettik mi? Ben size failin robot resmini çizeyim: Dört köşe bir kutu. Son zamanlarda iyice zayıfladı, derinliği birkaç santime kadar indi. Evimizin baş köşesinde duruyor. Hipnotize olmuş gibi sürekli onun ağzının içine bakıyoruz.
Peki adına 'televizyon' denilen bu hırsız, zamanımızı nasıl çalıyor, vaktimizi nasıl öldürüyor?
İstatistikler diyor ki; 'Türk televizyon izleyicisinin büyük çoğunluğu için televizyonda ne gösterildiği önemli değil. Televizyon izlemek onlar için bir refleks, bir rutin, bir tiryakilik haline gelmiş.' Yani çoğumuz için ekranda ne olduğunun hiçbir önemi yok. Gözlerimizi ona dikmek bize yetiyor. Gözüne far tutulmuş tavşan gibi ortalama günde 4.5 saatimizi ekran başında geçiriyoruz. Ne izlediğimizi bilmeden... Bundan daha büyük bir zaman, emek ve enerji israfı olabilir mi?