Emlakçılar bile yazmıyor artık

“Bitmez, kredilerle ancak sahip oldukları iki göz betonun içerisine başlarını soktuklarında mutlu oluyor insanlar.” Çocukluğumun evlerini ve rahmetli anneannemin Üsküdar Doğancılar’daki evinde...

“Bitmez, kredilerle ancak sahip oldukları iki göz betonun içerisine başlarını soktuklarında mutlu oluyor insanlar.”

Çocukluğumun evlerini ve rahmetli anneannemin Üsküdar Doğancılar’daki evinde yaşadığım çocukluğumu anlatmaya bugün de devam ediyorum…

Bir film şeridi gibi geçiyor çocukluğumun evleri gözlerimin önünden… Bir zamanlar annemin de yaptığı gibi, küfeki taşlı (orijinal tortul taş) ve çini benzeri seramik kaplı koridorunda bıkıp usanmadan düşmek aklıma bile gelmeden baldırımın üstünde oturarak kaydığım ev…

Çiçekli saksılar sıralı cumbalı camından boşluğa çocukça duygularla tükürdüğüm, her seferinde orta mangalda savurmadık kül, ağacında koparılmadık meyve, kümesinde kovalanmadık tavuk bırakmadığım ve benim bu hâlimden bunalan aile büyüklerinin ''aman illallah, düşman başına bu çocuk'' yakarışları arasında, bir alay azar işittiğim ev...

Anneannem, annesinin evin tavanlarını ve yerlerini deniz kumuyla ovduğunu, gece uykularında odasının çam ormanı...

YAZININ DEVAMI