İnsan olmak

İşim icabı çok değişik kişilerle görüşüyor, toplumun pek çok problemine şahitlik ediyorum. Gerçekten insan faktörümüzde bir çürüme var diye düşünüyorum. Daha önceleri başkalarını üzmemek, kimseyi kırmamak, fedakârlık ve verici davranma, yardımlaşma ve dayanışma, anne-babaya bağlılık gibi toplumu sağlamlaştıran unsurlar sanki giderek zayıflıyor gibi bir inanca saplanmamak elde değil.

Son günlerde karşılaştığım bazı olaylardan söz edeceğim. Anlattıklarımın hepsi olmuştur ve hatta sıradan hadiseler haline gelmiş durumdadır.

*Genç bir kızımızın anlattıkları: “Yaşım 30 oldu. Evlenmek isteyen artık yok gibi. Daha önce görücülerim ve isteyenlerim oluyordu, ancak reddediyordum. Sebebi de konuştuğumuz bir delikanlının olması idi. Birbirimizi seviyorduk. Bugün yarın ailemden beni istetmeye geleceğini söylüyordu. Ancak böylelikle tam 8 sene geçti, kimse gelmedi. Şimdi de benden vazgeçtiğini, artık evlenmek istemediğini söylüyor. Ne yapacağımı şaşırdım. Daha doğrusu yapacak bir şeyim yok.”

Evet, bu genç kız evlenme yaşında böylesine oyalandırılmış ve aldatılmıştı. Niçin bu yalancılık ve sorumsuzluk, bir insanın hayatı ile oynama?

*50 yaşlarındaki hanımefendi mutsuz bir evlilik sonrası eşinden ayrılmıştı. Bir gün karşısına oldukça kibar konuşan, kendisi ile evlenmek isteyen yaşına uygun bir bey çıkmıştı. Anlaşmış, dini nikâh ile bir arada yaşamaya başlamışlardı. Derken bey, yeni bir iş kuracağını söyleyerek hanımın birikimlerini istemişti. Kadıncağızın altınlarını aldığı da yetmemiş gibi bankadan kredi de çektirmişti. Adam paraları alınca iz bırakmadan ortadan kaybolmuştu. Kadıncağıza düşen de borçlarla depresyona girmekti.