Üsküdar’ı olmayan şehirlere acırım

İlk kimin aklından zuhur etti bilemiyorum, kararı kimler aldı, neler tartışıldı yahut hiç tartışılmadan mı karara bağlanıp uygulamaya alındı meçhul. Ama aniden nurtopu gibi bir Kuşkonmaz Camii sorunumuz oldu. Mimar Sinan’ın en küçük külliyesi ve topografya ile mimarînin/estetiğin harika bir numunesi olan ve Necat Çavuş’un yıllar önce yazarken şâhit olduğum “Mimar Sinan Konstantiniyle’yi en güzel yerinden/Tutup öpmüş öpmüş İstanbul yapmıştır (…) Tanrım o ne öpücüktür, belki de/İstanbul hiç böyle öpülmemiştir” dizelerindeki câmiden söz ediyorum. Mustafa Kutlu’nun Süleymaniye kadar değerli bulup ‘bir yüzük taşı gibi bu câmi’ dediği eser. Hem Büyükşehir, hem Üsküdar yönetimleri anlaşılıyor ki pek de ihtilafa düşmeden bu ‘proje’yi uygulamak için meydan düzenlemesinin bir parçası olarak devasa vinç getirip kazıkları câminin önüne çakmaya başlayınca mâşeri vicdan sanırım biraz isyan etmiş. Çengelköy’e kadar giden bir yolun başlangıcı aynı zamanda o önce kazıklanıp sonra doldurulacak alan. Meydan genişliyor, deniz doldurulup sahilden Çengelköy’e doğru bir yol uzuyor. Makete baksan ayrı, uygulamaya baksan ayrı üzülüyorsun. Projeyi olumlu bulanlar da var şüphesiz. Ama haklı olarak gündeme gelen bazı soruları bir defa da buradan soralım: Marmaray inşaatından sonra ortaya çıkan granit ve alüminyum estetiği ile meydanın klasik ve estetik dokusunu bu kadar ağır tahrip eden bir sözümona ‘meydan düzenlemesi’ nasıl hayata geçirilebilmiştir? Bu çirkinliği ortadan kaldırma amaçlı olduğu söylenen yeni ‘düzenleme’ yoğun eleştiri ve tartışmaların odağına oturdu.