Dünden bugüne

Doksan öncesi. 12 Eylül zihniyetinin etkisini sürdürdüğü yıllar. Birinci tehdit olarak görülüyoruz. İrtica ile mücadele adı altında baskılara maruz kalıyoruz.

Yeni başlayanlar için basit bir örnek: Refah Partisi ve Millî Gençlik Vakfı’nda vazifeliyim. Evrakları parti bürosunda tutmuyor, evlerde saklıyoruz. Yanımızda yöremizde tanımadığımız birini görünce, ona sivil polis muamelesi yapıyoruz. Sesler anında kısılıyor. Aman dikkat.

Aynı yıllar. Şeyh efendiden el alıp vekil olmuş bir büyüğüm var. Onunla beraber tek odalı bir tekke kurduk. Duvarlar boyandı, yere hasır serildi. Çayımız da var. Hepsi bu. Bir ayağı aksak adam ve onun yanında bıyıkları yeni terleyen bir genç. Birkaç hafta sonra üç kişi olduk. Halka genişliyor.

Ben yoktum. Tek odalı tekkemizi polisler basmış, ağabeyi alıp götürmüşler. Duyar duymaz karakola koştum. Oradaki görüntüsü hâlâ gözümün önünden gitmez. Tekkeyi kapatmak zorunda kaldık. Üçüncü kişiyi ise bir daha hiç görmedik. Muhtemelen görevliydi.

28 Şubat sürecinde, Sağduyu gazetesinde kültür sanat editörü ve köşe yazarı olarak çalışıyordum. (1998) Dergileri ve yayınevi de olan büyük bir aileydik. İçinde bulunduğumuz topluluk, ülkemizin en donanımlı cemaati olarak kabul görüyordu. Sonra ip koptu. Gazete, yayınevi ve dergiler kapandı. İslamî camianın hafızası sayılabilecek arşiv nerede, bilmiyorum.

Artık Millî Gazete’deyim. (1999) Sadece küçük bir hatıra: Medya sayfamız var. Orada, diğer gazetelerden iktibas yapıyoruz. Radikal gazetesinden yorumsuz olarak bir alıntı yaptık. Savcılar hemen harekete geçip dava açtılar. Gerekçe: Sizin niyetiniz iyi değil.