‘Mükemmel anneler’

Mevzumuz annelik; erkek okurlar az kenara çekilirse hanımlarla dertleşeceğiz.
Biri nerdeyse 3 yaşında olan, diğerine de nasipse martta kavuşacağımız iki oğlan annesiyim. O yüzden payıma düşen kadar tecrübeden bana kalanları paylaşmak istedim.
Öncelikle annelik, bence de Allah aşkına en yakın var olma hali olsa gerek. Duygu demiyorum zira onu kapsayarak aşan, ontolojik bir boyut annelik. Adına fedakârlık bile demeyi aklınıza getirmeden kendinizi verdiğiniz, benliği unutturacak derecede derin bir adanmışlığı ansızın beraberinde getiren, kadına sınırlarını kendinin bile bilmediği bir güç katan annelik.
Bununla birlikte, yarısı vehim yarısı suçluluk olan bir duygu dünyasını da beraberinde getiren annelik... "Acaba"larla "keşke"ler arasında salınan, evet, çok da kendimizi kaptırmamamız gereken bir dünya orası.
"Acaba dışarıda çok mu kaldık da hastalandı?" ya da "Keşke oraya götürmeseydim" gibi buraya en yüzeysel örneklerini yazdığım ama anne olanın daha 'derin' olanlarının hangileri olduğunu okurken bile anladığı sorularla örülü bir zihin dünyası.
Maalesef çoğu kadın bu dünyaya kendini kısa veya uzun sürelerle kaptırıyor. Zira şu sıra maruz kaldığımız kitaplardan programlara, fenomenlerden uzmanlara herkes sadece soruları çoğaltıyor. Her şeyin en iyisi, en sağlıklısı, en organiği, en hijyeniği, en eğiticisi, en kapsamlısı, en önde geleni, en en en...