Analar ağlamasın...

Zamanın saatini ayarlarken yitip giden umutlarımızı düşünüyorum, kaygılarımızı... 
Vicdanın sesini duymak istiyorum, tüm mağdurları, mazlumları düşünüyor, yaşamın lacivert atlasında tüm ölü çocukların ne demek istediklerini yazmak istiyorum. 
Düşlerim yıllar önceye götürüyor beni... 
O kareli defterime yazdıklarımı bir kez daha okuyorum. Aldığım notlara bakıyorum. 
Sivas katliamı geliyor aklıma, ardından Başbağlar, İstanbul Mavi Çarşı, AnkaraUlus, İstanbul’u hedef seçen o büyük acı. 
Mazlumu zalimden ayıran, vahşetin cehenneminde yaşayan, çocuklarını yitirenCumartesi Anneleri, Lice, Silopi, Yüksekova mayınlı tuzaklar... 
Her yerde ölüm kol geziyor...
Acımasızlık sarmalı genişliyor...
Öylesine kadim, öylesine vahşi ve kanlı her şey bu topraklarda. 
PKK, IŞİD ve şimdilerde FETÖ... 
Her dindarı yobaz olarak görmek, boynuna poşu takanı potansiyel terörist kefesine koymak, cemaati baş tacı yapmak, neredeyse devleti Fethullahçılara teslim etmek. 
Biz, hep “analar ağlamasın” dedik bunları yaşarken... Analar ağladı, çocuklar, eşler, kardeşler mayınlı tuzaklarda bedenleri paramparça olurken... 
Bunlar yetmezmiş gibi 15/16 Temmuz’da FETÖ’cü kanlı kalkışma denendi. 
Yaz geçti, sonbahardayız. 
Ölüm... 
Kan... 
Gözyaşı... 
Bu arada Oslo, İmralı hattı... 
Barış türküleri, şenlikler, kardeşlik... 
Kim kazanıyor, kim kaybediyor bu süreçte? 
Çocuklarımız ölmesin diye “çözüm ve barış” isteyenleri “teröre destek” savıyla yaftalamak niye! 
Bir yanda yaftalayıp öte yanda dışlamak... 
Korku imparatorluğu kurmak! 
Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Boşnak, Rum, Ermeni... 
Bize bu coğrafya yeter de artar bile...

***

Alın yazımız kanla yazılmış bizim... 
Nice kıyımlar, kırımlar, katliamlar gördük, vahşetleri yaşadık. 
Kana kan intikam duygularının nasıl dalga dalga yükseldiğini... 
Bu topraklarda en büyük çocuk katliamına Gaziantep’te Kürtlerin yaşadığı bir mahallede kına gecesinde tanık olduk... 
Yanı başımızda Suriye var...