Pazar yazıları -59-

Mübarek Hocamız H. Hilmi Işık Efendi, tasavvufu; insanın kendini tanıması ve haddini bilmesi olarak tarif ederlerdi. İbn-i Arabi hazretleri ise; tasavvuf, zahir ve batında (içte ve dışta) dinî adaba sahip olmaktır. Adap ise, güzel ahlaktır. Tasavvuf, her şeye o şeyi memnun bırakacak tarzda yaraşan şekilde davranmaktır, buyurur.
Zira, kendilerini tanıyanlar, ancak Rablerini bilirler. İnsanın hakikati muhtaçlıktır. Muhtaç olduğunu idrak eden, hiç kibirli olabilir mi? Olduğu takdirde, eşyanın tabiatına aykırı davranmış olur. Bu hâl, yani kibirli olmak, kendinde olmayan bir özellikle gözükmek istemek olur ki; yalanın daniskasıdır.
Bu kişiler (kibirliler), Allahü tealanın Kıyamet Günü yüzlerine bakmayacağı üç sınıf insandandır. Kibirde şirk kokusu vardır! Şirkten (Allahü tealaya ortak koşmaktan) ve kibirden maada bütün günahlara Allahü tealanın sıfatları düşmandır ve bunların hepsi avf ümidi taşır; şirke ve kibre ise, Allahü tealanın zatı düşmandır; bunların karşılığı ise, ateşten başkası değildir!
Bundan dolayıdır ki; Allahü teala, kudsi hadiste; "Kibriya, büyüklük benim örtüm, azamet izarımdır. Bunlardan birisinde benimle çatışanı yok ederim" buyurur. Âyet-i kerimede de mealen; "Allahü teala her kibirli zorbanın kalbini mühürler" buyurur.
İnsan ki, ilahi emaneti taşıyan cahil ve pek zalim olan mahluktur. İlahi emaneti taşıması, Rabbani teklife muhatap olmasıdır. Allahü teala, insanı bütün hakikatlerin toplayıcısı ve âlemdeki halifesi yaparak bütün suretlerin gücünü kendisine vermiştir.