Mustafa’nın karpuz sergisi

Bakın pazarlığı baştan yapalım. Başlıktan belli, bu ciddi bir köşe yazısı değil. Becerebilirsem gülümseten bir Tırmık... 
Şimdi tutup “Ülke kan gölüne dönmüş. Gelecek günler daha da kötü olacakbesbelli... Gazetenizin baş kaptanı ile Ankara kaptanı içeride tek başlarına volta atıyorlar... Tahir Elçi gibi bir barış güvercinini de Hrant’ın yanına yolladılar...Kandil’den, HDP’ye ‘Biz özyönetim mücadelesini yükseltmesek yüzde 5 bile alamazlardı’ diye akıldışı, mantık fukarası eleştiriler yükseltiliyor... Büyük komşuRusya ile papaz olduk ve bunu yiğitlik diye yutturmaya çalışıyorlar. Içimiz kararmış,yüreğimiz ağrırken bu yaptığın iş mi yani” diye sataşmayın, gönül koymayın, dalga geçmeyin...
Ne yani gazeteci oldum diye benim içim kararmaz mı, yüreğim ağrımaz mı? Öfkem taşıp parmaklarımı bilgisayar klavyesinde suç sınırına itelemez mi? 
Böyle durumlarda mizaha sığınmazsın da ne yaparsın? 
Beceririm, beceremem ama hiç olmazsa denerim. Içimin karanlığını, yüreğimdeki ağrıyı azaltmayı umutsuzca umut ederek... 
Buyrun...

***

Önce Mustafa. Uzun yıllar oturduğum apartmanın kapıcısı. Okuma yazma hak getire. Sadece rakamları tanıyor. Karşılaştık. Durup dururken dert yandı: 
- Ağabey şu Avrupa Birliği’ne giremedik gitti. Sen gazetecisin, bilirsin. Bu defa olacak gibi mi? - Bu nerden çıktı lan? 
- Ee ağabey Davutoğlu televizyonda dedi ya. Vize neyin kalkıyor. Avrupa yolları bize serbest oluyor...
- Olduğu filan yok ama diyelim oldu, bundan sana ne?
- Öyle deme ağabey. Burada ay sonu daire daire dolaşıp kapıcı parası toplayacağıma, yüklerim bir kamyon karpuz. Bizim Kastamonu’dan epey köylü varoralarda, onlar anlattı. Kölün diye koca bir şehir varmış.