Yahya Kemal diye bir şairimiz olmasaydı çok eksik kalırdık.
‘Kim, bizim en büyük şairimiz?’ sorusunun cevaplarından biri Yahya Kemal’dir.
Bunu, elbette, soru 20. Yüzyılla ilgiliyse söylerim.
Soru zaman sınırlaması olmaksızın sorulduğunda tereddütsüz cevabım Fuzuli’dir.
‘Cevaplarından biri’ dedim. Çünkü başka cevapları da var bu sorunun.
Herkes, kendi zevkine, kendi meşrebine, şiirden kendisine isabet eden ‘nasib’e göre tercihte bulunur.
Öteki cevapları şu anda yazmak niyetinde değilim.
Herkes kendi cevabını içinden geçirsin. İsterse telaffuz da etsin.
Biliyorum, çoğu insan, kendi kafasından geçenleri matbu halde görmekten hoşlanıyor ama, bugün biraz laf orucu tutalım.
Madem ‘en büyük şairimiz’ cümlesini Yahya Kemal’le kullandık, bu yazının bitimine kadar öyle kalsın.
Bu arada, Necip Fazıl’dan bahsederken bir ‘şehirli şair’ lafı etmiştim.
Yahya Kemal de, başka türlü bir ‘şehirli şair’dir.
Şehrin kavgası, gürültüsü, sarhoşu, berduşu pek olmaz Yahya Kemal’de. Fakat, mahallelisi olur, tarihi, çeşmesi, nostaljisi olur...
‘Şehirli şair’ tabirinin içine sıkışıp kalmayalım. Çünkü, Yahya Kemal bundan fazla bir şeydir.
Ahenk. Bir de muhakkak ‘musıki.’
Yahya Kemal’in şiirini düşünürken bu iki kelimeden yakamı kurtaramam.
Yahya Kemal’in şiirinin ‘musıki’si, şiirleri için yapılan bestelerin musıki’sinden daha güzeldir.
(Hadi ‘Rindlerin Akşamı’nı istisna tutayım.)
‘Bin atlı’ şiirini okul kitaplarına kim koydu? Biz çocukken vardı. Hala var mı bilmiyorum. Şüpheliyim. Şimdiki çocuklar o kadar şiirsiz ki...
O şiiri (ve başka şiirleri) okul kitaplarına koyanlara, yarım asır sonra da olsa teşekkür ederim.
Tabii ki Yahya Kemal’in en güzel şiiri değil o. Fakat, çoğumuz, Yahya Kemal şiirine o kapıdan girdik.