Çağdaş dünyada karizmatik ya da eskilerin deyimiyle nev-i şahsına münhasır türden insanlar giderek daha çok siyaset ve yönetim dışı kalmaktadır. Bu durum toplum hayatında kitleyi, sıradanı, standardı ve vasatı daha çok egemen kılmaktadır.
Demokrasinin "bir adam bir oy" kuralı sayı karşısında niteliğin ikinci plana atılmasına neden olmuştur. Yönetimlerin güçleri ve meşruiyetleri aldıkları oya bağlı olması, yönetimlere aldıkları oy kadar konuşma ya da yönetme hakkı tanınması sayıyı kalite karşısında üstün duruma geçirmektedir. En az kusurlu bir rejim olması dolayısıyla demokrasinin bu sakıncası "kadı kızının" kusuru olarak nitelendirilip sineye çekilmektedir.
Gerçekte demokratik toplumlar kurtarıcıya ve kahramanlık yapmaya ihtiyaç duymayacak kadar ilerlemiş olan toplumlardır.
Kurtarıcılardan kurtulmak!
Toplumların ileri, gelişmiş, modern ve kendine yeterli hale gelmelerinde üstün nitelikli ve karizmatik kişiliklerin çok önemli rolleri olmuştur. Bugün ve gelecekte de toplumlar şu veya bu hiyerarşik düzeyde belirli bir kaliteye ve karizmaya her zaman ihtiyaç duyacaklardır.
Kurtarıcılardan kurtulmak toplumsal olgunluk, sıradanlığa sığınmamak ise bireysel yeterlilikle ilgilidir.