Sevgi tabiatı gereği duyguya, düşünce ise akla dayanır. Başlangıçta duygu vardır ama hiç bir duygunun sonsuza kadar yaşaması mümkün değildir. Duygu bir nehrin akışıdır düşünce ise bu akış boyunca oluşan şekillere benzetilebilir. Bir duygu birimi olan sevgi de ancak düşünce ile kuşatıldığında yaşama katsayısını yükseltir. Bir şeyi niçin sevdiğimizi her zaman bilemeyebiliriz. Fakat bu bilemeyişi bile ancak düşünce yoluyla anlamlandırabiliriz. Yaşamak için sevginin hayati tohumuna ihtiyacımız var ancak bu tohumun başağı, meyvesi düşünce oldukça çoğalma, ayakta kalma, değişme ve dönüşme hali mümkün olur. Duyguya bağlı sevgi bir kapanma eylemi olduğu halde düşünmek tamamıyla açılma istencidir. Anne çocuğu sever, eğitirse düşünmüş olur. Sevgiye...