Her iyi şair saflaşmanın peşindedir. Kolay değildir yine de bu istek. Bazen biçime yönelir şair bazen ise söyleme. Şekil ve öz birleştiğinde, şair, dilinin açılıp söyleminin berraklaştığını fark ettiğinde sadece saflaşma amacına varmakla kalmaz adeta ebedi diriliğin eşiğine de oturur. Şairleri ölümsüzler ve unutulmuşlar diye ayırmaktan yana değilim. Şair estetik bakımından neye koyuluyor, ömrünü ve eylemini dilde durarak neye adıyorsa oradan okumaktan yanayım. Şiir sonunda dilde toplanır ve dil de bir dizi estetik bileşen demektir. O bileşenlerin tarihle kurduğu irtibat gücüne göre nefes alıp verir şiir. Hiçbir şaire hiçbir kimse yol gösteremez. Tek bir yol şair için bile yoktur. Biz şairin yolları çatallandığında çoğunlukla telaşa kapılırız. Oysa, o herkes adına tecrübe ediyordur bu...