Felaket günleri geldiğinde toplumdaki hasbi duygular kendiliğinden uyanıyor. Anadolu kıtasının zemininde saklı iyiliğin her seferinde doğudan batıya, kuzeyden güneye dalgalanıp göz yaşartması büyük şans. Kas hafızası gibi bir şey bu. En sert yerinden acı anında gerilip sertleşiyor, insana umut aşılıyor. Geçmişte türlü sebeplerle ne denli birbirine düşürülmüş olursa olsun insani değerler yönünden kimse kimseden umut kesmiş durumda değil. Maddi gücü olanla dua etmekten öte elinden bir şey gelmeyen felaketi yüklenmek için duyguların ateşlemesiyle yardım için birleşiveriyor. Çocuklar, gençler, kadınlar, yaşlılar tereddütsüz devreye giriyorlar ve kilometrelerce uzaktan ellerini yıkılmış bina molozlarına doğru uzatıyorlar. Mümkün olsa tırnaklarıyla bir bir kaldıracaklar o soğuk ve öldürücü...