Şair her yeni eserinde sanki canından bir parça koparır ve kendisini tamamlamaya koyulur. Henüz ömrünün ne kadar süreceğini ve ne kadar daha şiir yazacağını bilmemektedir. Yaratıcılığın verimi ile ömrün sürekliliği arasında doğrudan bir bağlantı yoktur. Eser vermek için sağlık şartlarının dışında başka başka yaşantı örgülerinin oluşması beklenir. Şair her zaman kendi verim kanununa adaydır. İster ki, duyuşu / duyarlıkları körelmesin, yenilik tutkusu eskimesin. Gün gelip de eserini aşağı yukarı tamamladığında, (yazmak, bitmez bir açıklıktır çünkü) kendi parçalarını ve her parçanın bütünlük içindeki ayrışmalarını da görecektir. Bir şairin sağlığında bütün kitaplarını bir arada görme isteği olabilir. Kendisi de, kendi sütununa yaslanmayı düşleyebilir. Ne var ki, şair yine tek tek her bir parçasıyla yaşamak ve okurla o yolla kucaklaşmak ister.