Dönüp altına oturacağı, gövdesine sarılıp hasret gidereceği bir ağacı vardır herkesin. Yoksa olmalı. Bir ağaçla ebediyen dost olamamış kişi insanla nasıl olsun? Nicedir bir ulu ceviz ağacı ile dostuz. Sonradan niçin ona bu denli bağlandığımı daha iyi anladım. Biraz hüzünlü, çocukluk anılarıyla sarmalanmış bir kök. Yeri gelince o da dile gelir. Çok bilgece bir yayılışı var benimkinin. Benimki diyorum ama onu mülk edindiğim sanılmasın. Bulutlar, kuşlar, yağmur, rüzgar, böcekler ne kadar hayat belirtisi şey varsa onlarındır ağaçlar. İnsanın bana göre mülkiyet davasının sökmeyeceği tek varlık odur.