KOLOMBİYA Devlet Başkanı Santos'u, Nobel aldığı için kutlayanlardan
biri, FARC lideri Timochenko.
Haberi okuduğumda Çözüm Süreci’nin tarafları geldi aklıma. Ve neden
tamama erdiremediğimiz...
Başarılsaydı, sonuca ulaştırılsaydı, o yılın Nobel Barış Ödülü’nü
mutlaka Erdoğan alırdı.
İşte o zaman Öcalan’ın ve Kandil’in tepkisi ne olurdu, onu
düşündüm.
Çatışmayı bitiriyoruz derken korkunç bir egolar savaşının ortasında
bulmaz mıydık kendimizi?
***
Oysa Santos, kendisine Nobel getiren anlaşmayı Timochenko’yla
birlikte imzalamıştı.
Masanın bir tarafında Kolombiya devleti vardıysa öbür tarafında da
FARC vardı.
4 yıl o masada oturmayı başardılar ve 52 yıllık çatışma dönemini
bitirecek bir çözümü kotardılar.
Gerçi küçük bir farkla referanduma takıldı ama ortada inkâr
edilemeyecek bir başarı duruyor.
Fakat FARC lideri Timochenko, Nobel’i Santos’la paylaşmadığı için
sitem etmiyor.
Fırsat bu fırsat masaya bir tekme de o atmıyor.
Barış iradesini koruyor.
“Nobel değil sadece barış istiyorum” diyebiliyor.
***
Haksız mıyım; ortalıkta cirit atan şu egolara bakın, kendilerinden
başka bir dertleri varmış gibi görünüyor mu?
En başta Oslo görüşmelerini alın...
Paralel Yapı’nın şişkin egosuna kurban gitmedi mi?