Demokratik siyaset sonunda varır, halkın desteğini alıp alamadığınıza dayanır. Türkiye'de siyasete soyunanlar üç aşağı beş yukarı bir “seven grubu” buluyor. Ama ipi göğüslemenin kriteri, yeni sistemde yüzde 50 artı 1.
Cumhurbaşkanı Erdoğan, eşine az rastlanır bir coşku ortamında buluştu partisiyle. Orada yüzde 100'den daha öte bir destek vardı kendisine. Ama o, tüm Türkiye sathı söz konusu olduğunda -ki olacak olan o- yüzde 49.5'in artık kafi gelmeyeceğini, yüzde 50 artı 1'e ulaşmanın kaçınılmazlığını hatırlattı kendisine yönelen coşku seline. İster kaygı boyutunda olsun, ister doping boyutunda.
Ben 2019'a kadar Ak Parti'de siyasetin nabzının oyların yüzde 50'nin nerelerinde seyrettiği sorusu etrafında atacağını düşünüyorum.
Sayın Cumhurbaşkanı'nın konuşmasına baktığımızda “Halkla ilişkiler” çerçevesinde “sorunlu alanlar”ın bir şekilde altının çizildiğini de görüyoruz.
“Orta demokrasi ve orta gelir tuzağına düşmemek”mesela.
“Hiç kimsenin kendisini ötekileştirilmiş hissetmemesi” vurgusu mesela.
“80 milyonun partisi olma”vurgusu mesela.
Bunun yanında pek çok zeminde “Ne zaman sona ereceği sorusu”na cevap verme ihtiyacı hisseden Sayın Cumhurbaşkanı'nın “OHAL kalkmayacak. Huzur sağlanana kadar devam edecek. Neyiniz eksik? Neden OHAL kalksın. Daha dün bir bugün iki” jesti - resti mesela.
FETÖ ile mücadele alanı mesela... Net bir kararlılık öncelikle. İtirafçılık oyunlarına, “avukatlar aracılığıyla yürütülen kirli pazarlıklar”a karşı teyakkuz mesela... Ama “Babamın oğlu olsa...” ifadesiyle de, “ucu en yakınlarımıza dokunsa bile” ifadesiyle birilerine ulaşanların sonuç aldığı, bazı siyasetçi yakınlarının koruma gördüğü iddialarını önemseme...