HDP’yi konuşmak neresinden bakarsanız bakın Türkiye’yi konuşmaktır. İster dışındakilerin HDP’yi konuşması olsun, ister içindekilerin…
HDP’nin 6 milyon oyu var. Kürt vatandaşlarımızın ısrarla desteklediği bir parti. O parti şeytanlaştırıldığında bu, bu işi yapanların Kürtlere karşı tavrı olarak algılanıyor ve “Kürt sorunu”nu bir biçimde devam ettiriyor, derinleştiriyor. Şu an iktidarın HDP’ye karşı tavrı bu. İktidar Dağ ile HDP’yi ayrıştırmıyor, bunu HDP ile muhalefeti ayrıştırma yöntemi olarak görüyor. Burada “Kürt vatandaşlar nasıl anlarsa anlasın, şu anda bizim için siyasi mücadele önemli” gibi bir yaklaşım var.
Bu tavrı “Türkiye’nin bütünlüğü” ve “toplumsal barış” adına eleştiriyorum. Türkiye ne yapıp edip Kürtleri barışın paydaşı haline getirmek zorunda.
Mesele, HDP tarafından da ele alınmalı, bugün bunu ifade etmek istiyorum asıl.
HDP, eğer ayrılıkçı bir parti olsa, merkezi yönetim tarafından Kürtler’in dışlanmasını kendi politikasının uzantısı olarak görebilir. Marksist diyalektikte, işçilere yapılacak zulmün derinleşmesi nasıl proletarya bilincini beslerse, Kürt siyasi hareketinin dışlanması, şeytanlaştırılması da Kürtlerde “Kürtlük bilinci”ni keskinleştirir.
HDP bunu mu istiyor?
HDP Kürtler için bir şeyler istiyor muhakkak. Ama neyi istiyor? Ya da şöyle sormak lazım: Neyi istemesi reel şartlara uygun?
Reel şartlar derken, sadece Ankara’nın gördüğü reel şartları kastetmiyorum, bizzat“Kürtlerin Türkiye realitesi”ne uygunluktan söz ediyorum.
Mesela Dağ’ı konuşalım: Yani silahlı mücadeleyi. Reel durumda Dağ olmalı mı, Dağ’ın Kürtlere faydası var mı, Kürt siyasi hareketine faydası var mı? Yoksa artık yük haline mi geldi? Yük haline geldi de HDP bunu ifade etmek cesaretini mi gösteremiyor?