Yalan! Ne ülkeyi seviyorsunuz, ne de demokrasiyi!

Bu ülkede demokrasi neden hep zorlandı?
Neden en küçük aksaklıklarda tökezledi, düştü, yuvarlandı?
Yukarıdaki soruların kafamdaki cevabı bugünlerde iyice netleşti. 
Muhalefetin demokrasinin kurucu unsuru olduğu gerçeğini göz ardı edemeyiz.
Ama bizim muhalefetimiz başka bir ülkeden ithal edilmiş gibidir. 

Benim kuşağım demokrasi konusundaki günahları hep iktidarlara yüklemeyi seçmişti. 
Memlekete dair uyduruk ezberleri; milleti zerre kadar hesaba katmayan fikirleritekrarlayıp duruyor ve sürekli mızmızlanmayı muhalefet etmek sanıyorduk.
Yakınmamız bazen saldırganlaşıyor, bazen de içe kapanmayla sonuçlanıyordu fakat hiçbir biçimde halka temas etmiyordu.
Bizden sonra da öyle sürdü.
Muhalefeti darbelerle ayakta tutan bir siyasi tarihe sahip oluşumuz boşuna değildir. 
İktidarlara değil, memlekete muhalefet edenlerin sandıktan çıkamayacaklarını bilmek için kâhin olmak gerekmiyor. 

Geçen gün sevgili dostum Bülent Korman "Türkiye'yi zora sokmak isteyen herkes, bu işe kalkışırken güvendiği ilk şey bu ülkede kendini muhalif sananlardır" diyordu. Haklıydı.
Örnekler için geçmişe gitmenize gerek yok!
Dün Kılıçdaroğlu'nun düşürülen Rus uçağı konusunda ettiği sözlere bakın, ne demek istediğimi anlarsınız.