Yarım asırlık sevda…

“1976 yılında tanıştığım Türkiye gazetesinin o gün bugündür tiryakisi olmuş bir okuyanıyım...” Şimdi gençlerin “iş yok” demelerini anlayışla karşılıyorum......

“1976 yılında tanıştığım Türkiye gazetesinin o gün bugündür tiryakisi olmuş bir okuyanıyım...”

Şimdi gençlerin “iş yok” demelerini anlayışla karşılıyorum... Bizim zamanımızda gerçekten “işsizlik” diye bir kavram yoktu. Ben mesela on sekiz yaşında Boyabat’tan İstanbul’a yolcu çekiyordum babamla birlikte. 1970’li yıllardan söz ediyorum… Babam otobüsün şoförü ben de babamın muaviniydim… Hatta o yıllarda henüz ehliyetim olmadığı için babam uzun yolda bana otobüsü teslim etmiyordu. Ama yine de Sinop’un Boyabat Durağan ilçeleri arasında mekik dokuyordum… Şoförlük bizde baba mesleği idi... Ben o zaman ismi "Sanat okulu" olan meslek lisesinin torna tesviye bölümünden mezun olmuştum. O yıllarda okulumuzun adı böyle geçiyordu. Şimdi Endüstri Meslek Okulu diyorlar…

Babam beni okul bitince “Oğlum eziyet çekmesin, sanatını daha da geliştirsin” diye alüminyum doğramacı ustası olan dayı oğullarının yanına verdi. Çırak olarak onların yanında çalışmaya başladım… 16 Mayıs 1976’da İstanbul Kocamustapaşa’da dayı oğullarının alüminyum doğrama...

YAZININ DEVAMI