Yanlış düğme doğruya götürdü!..

Yine içimden “vakit geldi” diyerek radyoyu kapatacaktım ki yanlış bir düğmeye bastım!.. Çocuklar biraz büyüyüp de onların da keyiflerine tuz biber olmaya başlayınca bizi alt kata gönderdiler. Ama bu...

Yine içimden “vakit geldi” diyerek radyoyu kapatacaktım ki yanlış bir düğmeye bastım!..

Çocuklar biraz büyüyüp de onların da keyiflerine tuz biber olmaya başlayınca bizi alt kata gönderdiler. Ama bu sadece gece yatmadan yatmaya gitmekti. Gündüz evin hizmeti yine bana aitti.

Hâlimi anlatacak kimsem olmayınca gece uykudan önce yalvarıyordum Allaha… Rabbim gündüz kimsem olmuyor, bari gece rüyamda bir Allah dostu gönder bana… Senin dinini öğretecek bir vesile gönder… Bu çilelere nasıl tahammül edeceğimi anlatsın bana. Senin rızanı nasıl kazanacağımı anlatsın… Böyle biraz kederli biraz üzgün ama her gece yorgun uykuya dalıyordum… Hiç de bir şey gördüğüm yoktu…

Her sabah kalktığımda “duam gene kabul olmadı” diye üzülüyordum ancak Rabbim bir gün dualarımı kabul eder diyerek ümidimi kesmedim. O ümit kapısı benim sığınağım oldu… En azından istemek güzel bir duyguydu…

O aralarda televizyonlar için çanak antenler yeni yeni çıkıyordu. Bizimkiler de almıştı. Beyim de radyo programlarını ayarladı. Tenhalarda gurbet türkülerini dinleyip ağlıyordum. Ama ezan saatlerinde kapatıyordum… Biliyordum ki o saatlerde Türkiye’de ezanlar okunacak…

YAZININ DEVAMI