Gönlümü gül ile vurdu!

“Elime alıp son kez baktım koynumda sakladığım resmine ki günde yüz kez bakıyordum...”

Askere gitmek nedir ki, can baş üstüne… Ama ben askere gidince geride bıraktığım sevdalım ne olacaktı? Ya korktuğum başıma gelirse ben ne yapacaktım? Oturup “ocağım söndü bu ne beladır” diye ağıt mı yakacaktım? Ama celp kâğıdı geriyi ileriyi dinlemiyor… Geldiği zaman alıp götürüyor hiç bilmediğin ufuklara… "En büyük asker bizim asker" diyerek uğurluyordu arkadaşlarım ama birliğime teslim olurken gönlümü memlekette bıraktığımı kimselere söyleyemiyordum. Tıpkı tektip kıyafetleri giyip de sivil kıyafetleri geride bıraktığımız gibi…

Ah bu ayrılık beni bitirdi be usta… Gönlüm yıkıldı, ocağım söndü… Vatan görevinin yüceliği kadar terk edilme korkusunun verdiği acısı yaktı yüreğimi…

Telefonlarda konuşmak kesmiyordu… Mesajlarıma verilen cevaplar beni...