Dedem ve anneannem

“Gece 03.00 oldu yok, 05.00, yok. Bir aksilik var ama ne? Telefon da herkeste yok o zaman...”   Çocukluğumun şanslı taraflarından biri de dedemlerdi. Her sene karne tatilinde Kuzuluk’a dedemlere giderdik. Adana'dan ve Konya’dan dayılar Ereğli’den de biz... Hep beraber mavi trene biner giderdik. Çok çok güzeldi. Kompartımanda 7 çocuk, 3 kadın ve dayılarımdan biri, 9-10 saat eğlenceli bir seyahat geçirirdik. Yine bir seferinde Konya’dan tren ikindide hareket etti. Hani insanın başına gelecek bazen önceden diline dökülür ya. Annemin dilinde Sakarya şiirinin bir bölümü tekrar edip duruyor. “Yüz üstü çok süründün ayağa kalk Sakarya!” Nihayet trende yatakları hazırlayıp istirahate geçtik. Eskişehir’de mola veren tren bir türlü hareket etmedi. Gece 03.00 oldu yok, sabah 05.00, yok. Bir aksilik var ama ne? Cep telefonu herkeste yok o zaman. Haber geldi, meğer...