Gerçek huzur teslimiyetten doğar...

“Sahip oldukların için şükret. Eğer şükredersen evren sana daha fazlasını verecektir.”

Bu cümle sosyal medyada seyrettiğim bir videodan. İlginç bir cümle gerçekten. Çünkü sonuna geldiğinizde cümlenin baş tarafı hükmünü kaybediyor. Şükür kavramının yanına iliştirilen "evren" kelimesi de oldukça tedirgin ve şaşkın gözüküyor.

Bunu söyleyen kişi inançla arasına bir mesafe koymuş. O kesin. Ama bu mesafe sanki biraz uzun gelmiş. Çünkü şükretme ihtiyacını gidermek için pozitivist paradigmanın kurallarını esneterek bir orta yol bulmaya çalışıyor.

Veya şöyle söyleyelim: Allah adını ağzına alamadığı için metafizik ihtiyaçlarını “evren” ve “enerji” gibi kavramlarla karşılamaya çalışıyor.

Bu videonun yorumlarına baktım. Tartışmada birisi; “Kelimelere takılmayın. Aynı şeyi farklı şekillerde ifade ediyoruz sadece” yazmış. Nasıl yani? Hakikat ekseninde düşünürsek, “Allah’a şükretmek” ile “evrene şükretmek” arasında nasıl fark olmaz?

“Her insan bir gün...