Öyle bir bozulma ki bir Hz. Ebu Bekir lazım

Hz. Peygamber (s.a.v.)'in vefatından sonra yerden ot biter gibi yalancı peygamberler türedi. Dinden çıkış hareketleri çoğaldı. Hz. Ebu Bekir hilafetinin ilk yıllarında bu belayla uğraştı. 
Bu yalancı peygamberlerin bir kısmı: 
-Esvedü'l ansi (Yemende ayaklandı. Peygamberimiz (s.a.v.) hayatta iken öldürüldü.) 
-Tuleyha (Esedoğullarından. Sonra tövbe edip Müslüman olarak şehit oldu.) 
-Museylimetu'l-Kezzab (En güçlü orduyu toplayan yalancı peygamberdi. Savaşta Hz. Vahşi tarafından öldürüldü) 
-Secah (Yalancı kadın peygamber, sonradan tövbe etti.) 
-Abhele (Günümüzdeki dinsiz hokkabazlara benzeyen bir şarlatan) 
-Muhtar es-Sakafi (Kafası karışık bir adam. Sonra peygamberliğini iddia etti. 
-Haris el Kezzab (Yalancı peygamber. Mervan zamanında öldürüldü.) 
Aslında Hz. Peygamber (s.a.v.) bu konuda uyarılarda bulunmuştur. "Ümmetimden 27 tane yalancı Deccal çıkacak. Onlardan 4'ü kadındır. Ben ise peygamberlerin sonuncusuyum. Benden sonra peygamber yoktur. 
Başka bir hadisinde de şöyle uyarmıştı: 
Otuza yakın yalancı peygamber (Deccal) çıkmadıkça Kıyamet kopmaz. Bunların hepsi peygamber olduklarını iddia ederler. (Müslim, İmaret, 170: Ebu Davud, Fiten, (4252. Hd) Tirmizi, Fiten (2203,2220,2230) 

Bilindiği gibi Hz. Ebu Bekir hem yalancı peygamberlere ve hem de dinden çıkmış insanlara karşı meşhur 'riddet' savaşlarına girişti. 
Zorlu bir süreç Hz. Ebu Bekir'in toleranssız çıkışıyla sonuç aldı. Hatta; İslamın her hükmünü uygularız ama 'zekat vermeyiz' diyenlere karşı sahabenin itirazına rağmen savaş açmıştı. Hz. Ebu Bekir, dinin emirlerinin faziletini tartışmam diyordu. Hz. Peygamber (s.a.v.) döneminde devlete ödedikleri bir devenin yularını ödemezlerse onlarla savaşır- görüşündeydi. Gevşekliğe müsaade etmezdi. Bu hususta Hz.Ömer'den de daha sert davranmıştır. Sonraki döneme: Hz. Ömer toz-dumanı sıyrılmış bir idare bıraktı.